فرقی نمی‌کنه آدم معتقدی باشی یا نه،
خدا رو دِلی باور داشته باشی یا بلنگه پای اعتقادت.
گاهی وقتا یه شرایطی برات پیش میاد که دیگه،
هیچکسی رو نداری به جز خودِ خدا!
یه وقتایی توی سختیا از هر طرف که نگاه کنی،
هیچکسی دور و برت نیست تا؛
هزار فرسخی.
که حتی اگه باشه هم کاری از دستش برات برنمیاد.
فرقی نمی‌کنه گمشده ت چی و کی باشه،
عشق،
آبرو،
آرزوهای قدیمی،
حیاتِ یه عزیز،
سلامتیش،
یا حتی آبی که میگن اگه از جو بره دیگه،
نمیشه برش گردوند.
یه وقتایی هیچکس نمی‌تونه اون از دست رفته ؛
رو بهت برگردونه،
هیچکس نمی‌تونه از چشم باد بکشوندش بیرون؛
اما باز یه نفر هست که میشه بهش،
امید بست،
میشه بهش دل خوش کرد.
به تهِ تهِ تهِ خطِ بی کسی که برسی،
هیچ یاور و فریاد رسی باقی نمی‌مونه به جز،
خدای بالاسرت که الرحم الراحمینه.
اون موقع فقط باید زانو بزنی و دستاتو بلند کنی
رو به آسمون و از ته دل بگی:
" يا رادَّ ما قََدْ فاتَ "
" ای بازگرداننده ی از دست رفته ها "
قلب من و تو را
پیوند جاودانه مهری ست درنهان
پیوند جاودانه ما ناگسسته باد
تا آخرین دم از نفس واپسین من
این عهد بسته باد
هیچکس نمی‌تونه منبع
درباره این سایت